حفاظت در برابر پرتوها

سود جستن روز افزون بشر از منابع مولد پرتوهاي يونساز ، در كليه شاخه هاي دانش از چند دهه پيش گسترش چشمگيري داشته است . كاربرد اين چشمه ها ، در كنار نياز روز افزون جوامع بشري به آن ، موجب افزايش احتمال پرتوگيري كليه افراد جامعه ، بويژه كاربران اينگونه پرتوها شده است . خطا ها و اشتباهات محتمل انساني ، هنگام بكار گيري مواد پرتوزا و بطور كلي منابع مولد پرتو ، در فعاليت هاي صلح آميز ، امكان رخداد سوانح و حوادث هسته اي را افزايش مي دهد . از اين رو شايسته بود كه استانداردي فراگير و درست از حفاظت در برابر پرتوهاي آسيب رسان در تمام مراحل كاربرد پرتوها تهيه شود . مديريت مواد پرتوزا شامل كنترل و پايش ، كاهش ميزان دورريزي عناصر پرتوزا و تغليظ و تبديل آنها به شكلي كه بتوان اينچنين موادي را با اطمينان كافي و بدون آسيب رسانيدن به محيط زيست براي مدت طولاني نگهداري نمود ، مي گردد . مواد پرتوزا ، علاوه بر آنكه از ديدگاه شيميايي مي توانند سمي باشند ، بدليل گسيل نمودن پرتوهاي يونيزه در اثر واپاشي هسته اي ، از جمله مواد آسيب زاي هسته اي محسوب مي گردند و با ورود مقداري از آن ، از طريق آب ، هوا و يا زنجيره غذايي به بدن انسان ، مي توانند با گذشت زمان موجب بروز سرطان و يا آثار ناگوار ژنتيكي در نسلهاي بعد شوند .